We hadden vandaag een lange tocht voor de boeg. Dus weer vroeg opgestaan, de pubers in ons gezelschap vragen zich al af wanneer ze eens kunnen uitslapen, het is tenslotte vakantie. En dat terwijl ze al weken thuis zitten en uitslapen. Maar goed, wij gingen vroeg op pad.

We verlaten South-Dakato en rijden Wyoming weer binnen. Het landschap verandert dan weer meteen. South-Dakato met zijn Black Hills is prachtig mooi, veel groen, bomen en bloemen en veel wild. Wyoming is priairie, eindeloze, dorre grasvlakten met af en toe een kudde runderen. Verder zie je niets, bijna geen bewoning of iets.

Ons eerste reisdoel van vandaag was Devil's Tower, een stuk rots die uit het niets omhoog komt uit de grond. Volgens de legende van de Kiowa waren 7 zusjes en 1 broertje buiten aan het spelen. Plotseling veranderde het broertje in een reusachtige beer die zijn zusjes wilde aanvallen. Zij renden weg naar een stomp van een enorme boom, die tegen hen begon te praten. Hij zei hen op de stomp te klimmen, en toen ze dat deden groeide de stomp omhoog in de lucht. De beer probeerde naar boven te klimmen, vandaar de verticale lijnen op de rots. De rots reikte tot de hemel en de 7 zusjes vormen nu het sterrebeeld Grote Beer. Je ziet de rots al van grote verte liggen, vooral dichtbij is hij prachtig om te zien. We hebben rond de rots gelopen, een wandeling van 2 kilometer, wel met flink stijgen en dalen. Leuk was ook weer dat er op nog geen 10 meter afstand van ons een hert rustig stond te grazen.

Toen we wegreden bij Devil's Tower kwamen we nog bij een prairiehondjes kolonie. Wat een ontzettend leuke beestjes. Er liepen er ontzettend veel rond, spelend, etend, rondkijkend. Zodra ze iets horen of zien bewegen, hoor je het kenmerkende kefje van ze. Dan stoppen ze allemaal met wat ze aan het doen zijn, gaan rechtop zitten en kijken wat er aan de hand is. Is alles in orde, dan gaan ze weer verder met waar ze mee bezig waren. Je kan wel uren naardie beestjes kijken, maar wij moesten weer verder.

Ons einddoel was Sheridan, een flink eind rijden. Omdat er onderweg verder niet veel was om te stoppen, alleen prairies, zijn we maar op een rustplaats langs de snelweg gaan staan om wat te eten. Dat is wel het grote voordeel van een camper. Je stopt, bakt een eitje of warmt een hotdog op en je kan eten. We hebben tenslotte een grote koelkast en fornuis tot onze beschikking. Rond 4 uur waren we op de campground, niemand had nog veel zin om iets te gaan doen. Dus hebben we maar wat geluierd. Vanavond de barbecue weer aan, eerst voor een lekker stukje vlees, daarna voor marshmallows.

Het weer is gelukkig weer een stuk beter dan in Custer, warm en volop zon. Dus maar een paar wassen gedraaid, nu droogt het tenminste snel. Manon is helemaal op, ze heeft vanmiddag lekker liggen slapen en ligt nu alweer in bed. Anouk en Menno zitten buiten een spelletje te doen, dat doen ze bijna iedere avond. Ik werk weer aan mijn weblog en Walter slentert wat rond buiten. Hij mag zo direct de foto's bij het verslag zetten. Dat valt niet mee, volgens mij zijn er wel 30 foto's gemaakt van de prairiehondjes, vooral toen Manon het toestel in handen kreeg.

We hebben vandaag ongeveer 430 kilometer gereden en we overnachten bij Peter D's RV Park in Sheridan. Peter is een leuke, oudere, halfdove man. Hij heeft ons overladen met folders en tips waar we naartoe moeten gaan. Ook kregen we nog een nummerbord van Wyoming van hem, daar was Menno dan weer blij mee.