Na een slechte nacht, hebben we het vanmorgen rustig aan gedaan. Ik had weinig geslapen, ieder uur (lijkt het wel) komt er hier een trein voorbij. Nu hebben ze hier geen slagbomen, maar toeteren de treinen bij iedere overgang die ze tegen komen, En niet 1x, maar de hele tijd. Je begrijpt dat je dan niet rustig slaapt. Ook was het erg warm vannacht, dat bevordert de nachtrust ook niet echt. Eigenlijk was ik blij dat het ochtend was, dan konden we eruit. Gelukkig heb ik tot nu toe nog geen treinen gehoord, dus misschien hebben we vannacht geluk.

Maar goed, vandaag hebben we uitgetrokken om de stad Salt Lake City te bezoeken. SLC is de hoofdstad van de Mormonen, heel Temple Square is aan hen gewijd. Vanaf de campground rijdt er een gratis shuttle-busje naar Temple Square, op voorwaarde dat je je minimaal 15 minuten door een gids laat rondleiden. Nu vonden we dat geen probleem, Walter was allang blij dat hij de camper een dag kon laten staan. Samen met een Deens gezin werden we bij de campground opgehaald. De chauffeurs zijn ook mormonen, onderweg vertelde hij wat we allemaal tegenkwamen.

Alle gidsen op Temple Square zijn meisjes van in de 20, ze leiden je altijd met zijn 2'en rond. Het is geen vaste rondleiding, je bepaalt zelf hoe lang en wat je wilt zien. De tempel zelf mochten we niet bezichtigen, alleen trouwe leden van het geloof mogen daar naar binnen. Onze gidsen mochten er ook pas sinds een jaar in. Wel staat er een maquette in de visitor center, zodat je wel kan zien hoe het er van binnen uitziet. Ook is er een virtuele rondleiding in de tempel. Samen met de beide gidsen hebben we allereerst het tabernacle bezocht, Dit staat bekend om zijn goede akoestiek, hier gaven de dames ook een demonstratie van, indrukwekkend. Vroeger werden hier de diensten gehouden, nu is het te klein geworden. Er is hier een gigantisch groot orgel met meer dan 11.000 pijpen. Je kan hier repetities en optredens bijwonen van het koor, dat moet wel indrukwekkend zijn. Daarna naar Assembly Hall, hier worden nu de diensten gehouden. Ook kregen we een rondleiding door beide visitor centers, het ziet er allemaal goed georganiseerd uit. De gebouwen zijn natuurlijk ook niet zo oud, het mormoonse geloof is begonnen in 1820, de bouw van de tempel in 1850 en voltooid in 1893. Dus niet te vergelijken met sommige kerken bij ons.

Hoewel ik natuurlijk geen aanhanger ben van het mormoonse geloof, vond ik het toch wel mooi om te zien hoe diep deze meisjes geloofden. Ze vertelden er ook op een sympathieke manier over, niet opdringerig. Ze vroegen aan Anouk bijvoorbeeld ook over de schoolopleidingen in Nederland, hoe anders dat was dan in Amerika. Ook heeft Anouk met 1 van hen leuk gepraat over de Pabo en het feit dat ze lerares wil worden. Op een gegeven moment hebben we de gidsen bedankt en zijn alleen verder gegaan. Dit was gelukkig ook gewoon mogelijk.

We wilden ook graag het Conference Center zien, dit is een ontzettend groot gebouw met een tuin op het dak. Ook hier kregen we weer een gids toegewezen die met ons meeliep, dit keer een jonge knul die het minder leuk deed, maar vooruit. Allereerst liet hij ons de grote zaal zien, hier passen meer dan 21.000 mensen in. Hier worden 2x per jaar diensten gehouden, die ook uitgezonden worden op tv. Indrukwekkend groot. Verder was er veel kunst te zien ,religieuze schilderijen van verhalen uit de bijbel en uit het boek van Mormoon. De tuinen symboliseerde Utah, alle planten die oorspronkelijk in Utah voorkomen, zie je hier.

Hierna vond onze godsdienstige familie het wel weer genoeg, geshopt moest er worden !!! Nu ligt het winkelcentrum direct naast Temple Square, dus even de straat oversteken en we waren er. Manon en Anouk waren gelijk bij de eerste winkel al geslaagd, leuke shirts en korte broeken. Ook wilden we wat gaan eten, dus Walter op zoek naar de foodcourt. Nou, dan weert je niet wat je ziet. We kwamen daar een megahal binnen met een grote speelplaats voor de kinderen en overal tafels en stoelen. En langs de kanten had je keus uit Italiaans, Chinees, Mexicaans, Mc Donalds, Subway, noem maar op. Alles fastfood. Menno en Walter gingen voor een pizzapunt, de meiden en ik een lekker broodje van Subway.

Daarna nog een uur of wat winkels kijken en af en toe wat kopen en toen nog maar lekker wat gedronken op een terras. Het winkelcentrum was half overdekt en schitterend aangelegd. Overal fonteinen, stroompjes water met vissen en beplanting, het zag er erg mooi uit. De mensen zijn hier ook veel beter gekleed dan dat wij de afgelopen weken gezien hebben, dus we hadden heel wat te zien.

Rond 4 uur weer met de shuttle-bus terug naar de campground, natuurlijk ook gratis, zonder verplichting. Walter en de kinderen gingen nog even naar het zwembad, even afkoelen. Het is hier behoorlijk warm, ook al was het einde van de middag iets meer bewolkt. Nu ziet het er weer goed uit, de lucht is weer blauw. We zitten nog lekker buiten, wat te lezen en te puzzelen.

Ik vind het heel vervelend voor jullie allemaal om te lezen dat het weer in Nederland zo slecht is. Ik hoop dat het snel beter wordt, vooral als jullie volgende week vakantie hebben Anja en Andre. Ook voor de rest die in Nederland blijven, hoop ik dat het eindelijk eens beter wordt.

Pap, fijn dat je nieuwe auto zo goed bevalt. Hopelijk kan mama nu makkelijker instappen en ben je van dat gekreun en gesteun af. We kijken weer uit naar berichten uit Nederland. Ik weet nog niet of we morgen internet hebben, maar ik doe mijn best om zo snel mogelijk weer iets te laten weten.

We hebben vandaag niet gereden en overnachten nogmaals bij de Salt Lake City KOA.