We werden wakker met een stralende zon, dan is het geen straf om vroeg op te staan. Vanuit bed keken we uit over het meer, het enige dat we hoorden waren de vogels.

Maar toen kwam er goed nieuws uit Nederland, MARTIJN PROFICIAT !!!!!!! We zijn ontzettend blij voor je dat je alsnog bent ingeloot. We hopen dat het met Jasper ook gelukt is, dat hij mag gaan tegelzetten.

Na een lekker gebakken eitje gingen we weer op pad. Van de reis kan ik verder weinig schrijven, lange wegen door verlaten gebieden. Wel te zien dat we weer in Utah zijn, de rode rotsen en groene kleuren van de bomen herkennen we nog van de vorige keer. Omdatwe veel highway hebben gereden, schoot het wel lekker op.

Rond 11.30 uur waren we bij Park City, hier had je de Tanger Outlet. Wezagen hier de skischans van de Olympische Spelen uit 2002 liggen, wat een hoogte.

Menno houdt helemaal niet van shoppen, maar hij was als eerste voorzien. Leuke shirts en blouses bij Gap en Vans voor de winter voor 25 euro !!! Hier betaal je thuis minstens 75 euro voor. Helaas waren de All Star schoenen die Manon wilde niet te krijgen, Ze had ergens All Stars gezien met de Amerikaanse vlag, deze worden niet in de winkels verkocht. Dit was een flinke domper voor haar, ze wilde verder ook nergens meer kijken. Anouk kocht nog een leuk shirt en van het geld van opa en oma een leuke tas van Guess. Daarna waren Walter en ik aan de beurt, natuurlijk weer bij Tommy HIlfiger, daar slagen wij altijd. Mooie kleding en veel goedkoper dan in Nederland. Al met al waren we bij de Outlet meer dan 2 uur zoet, dus tijd om iets te eten. (Ja, jullie weten, familie van Duin houdt van lekker eten). Om Manon weer iets vrolijker te krijgen, zijn we naar Mc Donalds gegaan, de 1e keer deze vakantie.

Daarna wilden we doorrijden naar Kennecott Utah Copper, een kopermijn in de buurt van Salt Lake City. Helaas konden we dat niet vinden, de weg die we volgens de routeplanner en de kaart moesten nemen, bestond niet meer. Grote wegwerkzaamheden, afgebroken wegen en nergens een bordje met waar we naartoe moesten. Nou valt het met zo'n grote camper ook niet mee om gewoon maar rond te rijden en iets te zoeken. Je draait een gevaarte van 10 meter nou eenmaal niet zo gemakkelijk als je de verkeerde kant oprijdt. Dus maar besloten om naar de campground te rijden.

Salt Lake City is een enorm grote stad, midden in de heuvels. Het was dan ook weer even wennen om in alle drukte te rijden, 6-baans wegen zijn hier normaal. Gelukkig reden we niet in de spits, dat zou me helemaal geen pretje lijken. De huizen zijn hier wel erg mooi, wel allemaal van hout. Je ziet steeds hele wijken met dezelfde soort huizen, deze wijken zijn allemaal ommuurd. Iedere wijk heeft ook zijn eigen soort muur, je ziet hier al aan of het een rijke buurt is of niet. Weinig tot geen flats, eigenlijk allemaal vrijstaand of appartementen.

Rond 4 uur waren we op de campground. Het is hier behoorlijk warm en een stralende zon. We staan op een KOA campground, dus dat betekent in ieder geval een zwembad(je). Met deze temperaturen is dat ook wel lekker. Walter en de kinderen zijn lekker gaan zwemmen, ik ben lekker bij de camper buiten gaan zitten lezen.

Nu hebben we net gegeten en afgewassen. We zitten buiten met een kop koffie en kaarsjes. Het is hier 's avonds ook lekker om buiten te zitten, dat was in Yellowstone en Grand Teton wel anders. Naast de vele regenbuien 's avonds, was het daar ook een stuk koeler. Nu maar hopen dat het vannacht niet te warm is, gelukkig hebben we wel airco in de camper.

We hebben vandaag 290 kilometer gereden en we overnachten op de Salt Lake City KOA campground.