Opnieuw was iedereen vroeg wakker. Nu kwam dat goed uit, we hadden een lange dag voor de boeg. Om 8 uur waren we klaar voor vertrek. Allereerst zijn we boodschappen gaan doen bij Safeway in Wheatland. Ook hier een klantenpas aangevraagd, dit scheelt al gauw 50 dollar. Daarna een kort stukje rijden naar Guernsey, een bekend plaatsje van de Oregon Trail.

De Oregon Trail is een 170 mijl lange tocht die de pioneers vroeger in 1840-1850 afgelegd hebben van Missouri, door Kansas, Nebraska, Wyoming, Idaho naar Oregon. In de eerste instantie om ruilhandel te drijven met de indianen die in dit gebied leefden. Toen waren er ook geen problemen met de indianen. Dit kwam pas later, toen grote groepen mensen naar het westen gingen om zich daar te vestigen. Dit betekende dat zij land afpakten van de indianen.

In Guernsey vind je nog de trail ruts, ofwel sporen van de paard en wagens. Deze zijn uitgesleten in het zachte zandsteen. Hierdoor zijn ze nog steeds bewaard gebleven. Ook hebben we een bezoek gebracht aan Register Cliff, hier hebben de pioneers hun namen en datum gekrast. Je moet wel goed kijken, want er staan ook allerlei namen tussen van kort geleden.

Vanuit Guernsey zijn we doorgereden naar Fort Laramie, ook een overblijfsel van de Oregon Trail. In 1834 werd Fort Williams, zoals het officieel heet, gesticht als handelspost. Eten en kleding werden geruild tegen bont. In 1842 nam het leger de post over en noemde het Fort John, het bleef echter bekend staan als Fort Laramie. Ook zij dreven handel met de indianen, die hun nederzettingen vlak bij het fort hadden opgesteld. Pas toen de regering in 1849 het fort overnam, werden de verdragen met de indianen verbroken, dit leidde toen bloederige oorlogen. In 1890 werd Fort Laramie gesloten, gebouwen werden verkocht. Restauratie begon in 1938, toen het fort een national park werd. Op dit moment zijn veel gebouwen gerestaureerd en ingericht zoals in 1840-1850.

Geregeld lopen er figuranten rond in kledij uit die tijd. Wij hebben een tijd staan kijken bij een indiaan die buiten het fort zijn tipi had staan. Hij had allerlei huiden, kleding en wapens bij zich en heeft ons hier erg leuk uitleg over gegeven. Zo had hij een schitterende vacht van een wolf en poema bij zich. Manon vond het allemaal maar niets, die is niet zo van de oude dingen. Na ongeveer anderhalf uur hier te hebben rondgelopen, gingen we weer op pad.

De weg van Fort Laramie naar South-Dakato was een lange, heel saaie weg. Eindeloze grasvlaktes met af en toe een groepje runderen. Je vraagt je af wat die pioneers hier te zoeken hadden. In Lusk zijn we even gestopt om een lekker broodje te halen bij de Subway. Hierna volgden opnieuw 100 kilometer prairie. Wel zagen we enkele gaffelantilopen, helaas waren ze te ver weg of zag ik ze te laat voor een foto. Ook zagen we er veel doodgereden langs de kant van de weg liggen. Pas nadat we Wyoming verlieten en South-Dakota binnenreden, veranderde het landschap wat. Er kwamen meer heuvels, rotsen en bomen. Het rijden was erg vermoeiend voor Walter, over de open vlaktes stond er een geweldige wind, zodat het niet relaxed rijden was.

We vervolgden onze weg naar Hot Springs, hier kwamen we rond 4 uur aan. We wilden de Mammoth site gaan bezoeken, opgravingen van mammoeten worden hier nog steeds gedaan. Archeologen en paleontologen graven hier fossielen op van mammoeten, wolven en grote beren van 26.000 jaar geleden. Ook kun je het laboratorium bezoeken, waar de opgegraven botten bewerkt en onderzocht worden. Er is een interessante tentoonstelling met replica’s van complete skeletten en andere objecten uit de ijstijd. Vooral Menno vond dit natuurlijk fantastisch, die had nog wel langer willen blijven. Maar we moesten nog een klein uurtje rijden naar de campground, dus na ongeveer een half uur vertrokken we weer.

Helaas begon het flink te regenen toen we dichter bij Custer kwamen. Aangekomen op de campground was het gelukkig droog en hoera, we mochten eindelijk barbecueën. Dus snel vlees in de marinade en het vuurtje opstoken. Toen we klaar waren met eten, wilden de kinderen nog marshmallows roosteren. Jammer genoeg begon het toen weer flink te regenen en te onweren, zodat we nu allemaal binnen zitten. Maar goed, iedereen is moe na een drukke en lange dag. Nog even een kop koffie, wat lezen en mijn verhaaltje schrijven en dan straks lekker naar bed. Internet doet het niet vandaag, we zullen proberen morgen ergens een plekje te zoeken met wifi, zodat we dit verslag en de foto’s weer kunnen plaatsen.

We hebben vandaag 375 kilometer gereden. We overnachten bij Big Pine campground in Custer.