Dag 25 Las Vegas

We hebben vanochtend heerlijk uitgeslapen, de eerste was pas om 9 uur wakker. Daarna op ons gemak opgestaan, genoten van een heerlijke lange douche en een ontbijtje bij Starbucks. En toen was het tijd om te shoppen. Met de taxi naar Premium Outlet North, daar waren we de vorige keer ook heen geweest. Manon wilde eigenlijk met een limo, liefst een zilverkleurige, maar de grote zwarte auto waarop limo-service stond, vond ze ook wel oké.

Leuk hoor, dat outlet shoppen in Amerika, de mooiste merken voor de helft van de nederlandse prijs. Manon heeft eindelijk all-star schoenen gekocht, het duurde wel heel lang voor ze wist welke kleur ze wilde. Maar goed, ze heeft nu grijze voor 50 dollar en het 2e paar kreeg je dan voor de helft van de prijs. Dus Anouk heeft toch ook nog maar een paar gekocht. Zie daar in Nederland maar eens aan te komen, 2 paar voor 65 euro. Je zag in de Converse en Vans winkels dan ook erg veel Nederlanders lopen en kopen. Nog geprobeerd om wat spijkerbroeken voor Menno te kopen, maar dat lukte niet echt. HIj is te smal voor de amerikaanse maten, of de bovenkant past wel, maar dan zijn de pijpen weer veel te kort. Ook overhemden voor Walter bij Hugo Bosch was geen succes, helaas voor hem hebben ze geen overhemden met zulke lange mouwen als hij nodig had. Een verkoper heeft Walter zijn armen opgemeten en zie toen: "Sorry Sir, we don't have such long sleeves." Wij dames lachen natuurlijk. Dat excuus ga ik voortaan ook gebruiken: Nee hoor, dit shirt zit niet te strak, de mouwen zijn te kort !!" Toen zijn Walter en ik nog maar even naar Tommy Hilfiger gegaan. We moesten tenslotte nog sokken voor Leo kopen. En als je daar dan toch bent, is het zonde om niets voor jezelf te kopen. We zijn in ieder geval weer goed geslaagd.

Rond 2 uur waren we terug in het hotel en zijn nog lekker naar het zwembad gegaan. Wel in de schaduw gelegen, want de zon is hier ontzettend sterk. Menno was gisteren helemaal verbrand, dus die moest oppassen. Wel zalig hoor, nog even relaxen aan het eind van de vakantie. Rond 5 uur snel naar de kamers om te douchen en om te kleden. We hadden vanavond nog een voorstelling. Eerst nog even eten, na het ontbijtje bij Starbucks hadden we niets meer op. Behalve dan veel water. We namen het buffet bij het MGM, dit was ook weer erg goed. Voor 25 dollar alles inbegrepen, ook drank. En erg lekker, je had volop keuze, zoals kreeft, zalm, sushi, italiaans, uitgebreid toetjes-buffet. Helaas moesten we wel dooreten, om op tijd in het Bellagio te zijn. De voorstelling begon om half 8 en we moesten onze kaarten nog ophalen. Het Bellagio is al snel 25 minuten lopen, dus we hadden onze tijd wel nodig.

Gelukkig was het nog niet zo heel druk op straat, zodat we er flink de pas in konden zetten. Was Anouk niet zo blij mee op haar hoge hakken. Maar we waren mooi op tijd voor de voorstelling "O" van Cirque du Soleil. De zaal zat helemaal vol. Een prachtige zaal, supposten in prachtige kleding. We zaten niet helemaal in het midden, meer aan de zijkant, maar wel met mooi overzicht over het hele toneel. Ook zaten we net iets hoger, rij 10, zodat we ook in het water konden kijken. "O" is een show die zich gedeeltelijk in het water afspeelt. Het was schitterend, je kwam ogen tekort. Iedereen die wel eens een show van Cirque du Soleil heeft gezien, weet wel waar ik het over heb. De kostuums, de muziek, het decor, alles was even mooi. Manon had af en toe zelfs kippenvel. Deze show is alleen in Las Vegas te zien, maar wel echt de moeite waard. We hebben allemaal ontzettend genoten.

Om 9 uur was de show afgelopen, toen hadden we nog tijd voor een laatste wandeling over de Strip, nog een laatste keer de fonteinen zien bij het Bellagio. Slenteren door Ceasar Palace en hotel Paris. Even Planet Hollywood van binnen bekijken, dit is weer heel anders, veel moderner, ander/jonger publiek, paaldanseressen. Nog wat winkels inlopen en toen weer terug naar ons hotel bij het MGM. Daar aangekomen wilden Walter en ik toch nog even gokken, daarvoor komen de meesten toch naar Las Vegas. Omdat het al laat was en je onder de 21 niet bij de gokkasten mag staan, zijn de kinderen alvast naar boven gegaan. En toen zijn wij maar een gokkast uit gaan zoeken. Dat valt nog niet mee, er staan er zoveel, allemaal verschillend, wisselende inleg, noem maar op. Maar goed, we vonden 2 machines naast elkaar en hebben er ieder 20 dollar ingestopt. Walter was dit zo kwijt, maar ik heb lekker wat gewonnen, 35 dollar winst. Kijk, zo moet dat. Het is nog niet genoeg voor een volgende vakantie naar Amerika, maar het begin is gemaakt !!!

Nu snel gaan slapen, morgen er om 6 uur uit om naar het vliegveld te gaan. Dan zit deze reis er weer op. Mijn volgende en laatste bericht zal vanuit Nederland komen. Jammer genoeg, 4 weken lijkt zo lang, maar het is zo voorbij.

Nog een laatste nachtje slapen in het MGM Signature.

Dag 24 Las Vegas

We hebben onze laatste nacht doorgebracht in ons huisje op wielen. Vandaag moeten we de camper weer inleveren. Omdat we niets meer te eten hadden, zijn we uitgebreid gaan ontbijten bij het hotel Sam's Town, onbeperkt ontbijtbuffet voor 8 dollar. Het voordeel van zo'n uitgebreid ontbijt is dat je de rest van de dag niet meer hoeft te eten, de lunch kunnen we dan overslaan. Rond 8 uur gingen we ontbijten, dan zitten er al mensen achter de gokkasten. Onvoorstelbaar. En wat je dan ziet, allemaal ouwetjes. Ik zag er zelfs eentje aan de zuurstof in zijn scootmobiel. En zijn pensioen maar vergokken. Ik blijf dat moeilijk vinden om te zien. Vooral in zo'n hotel als Sam's Town, dit ligt niet echt aan de Strip en trekt dus minder toeristen. Mensen gaan hier dus echt alleen naartoe om te gokken. Dat is op de Strip anders, daar is het ook kijken en flaneren.

Maar goed, we moesten de camper nog inleveren. Nog even langs een benzinestation, de camper moet met volle tank ingeleverd worden en dan door naar Road Bear. Dit lag gelukkig in dezelfde straat als de campground, dus we waren er zo. Na een controle konden we gaan. We hebben nog even een nieuwe A-lijn camper van binnen bekeken, die is wel erg mooi. Dat moeten we onthouden voor de volgende keer. Toen was het echt tijd om afscheid te nemen van ons huisje. We werden door Road Bear naar ons hotel gebracht.

We hadden kamers geboekt bij MGM Signature. Een kamer had ik met early check-inn geregeld, dus daar konden we direct in terecht. De kamer van de kindzeren, die naast onze kamer ligt, was rond 3 uur beschikbaar. Wat een mooie kamer, deze ene kamer was nog groter dan de hele camper bij elkaar. De badkamer alleen is groter dan onze slaapkamer was. Toch ook wel lekker, een beetje luxe. Anouk ging direct het bubbelbad uitproberen, dat was genieten. Er zit zelfs een keukenblok in de kamer, met magnetron en kookplaat. We zitten op de 35e verdieping en hebben dus ook een mooi uitzicht over de Strip.

's Middags zijn we lekker naar het zwembad gegaan. Ook weer erg mooi, met palmbomen en natuurlijke een stralende zon. Het was wel heel rustig in het water. Amerikanen zijn veel stiller dan Nederlanders, iedereen staat maar een beetje te kletsen in het water met een drankje in zijn handen. Nou mogen de kinderen hier nog geen alcohol, pas vanaf 21 jaar, dus helaas geen cocktails voor Menno en Anouk. Maar ze konden zich toch wel vermaken, er zijn 4 gewone zwembaden en een lazy river, rustig dobberen en gezien worden.

Rond 4 uur gingen weterug naar de kamers om te douchen. Daarna het MGM ontdekken, dat hadden we buiten het zwembad nog helemaal niet gezien. Ook zochten we iets om te eten. We hebben 2 dinercredits van 65 dollar ieder,dus die moesten wewel besteden. Nou, na vanavond zijn ze zeker op. We zijn gaan eten bij Fiamma, een italiaans restaurant in het MGM. Fantastisch eten, echte italiaansesmaken en een prachtig restaurant om te zien. We kondenzelfs voorhet eerst inAmerika rustig eten, zondergelijk de rekening op tafel te krijgen.

Daarna de Strip op. Mensen en hotels bekijken.Menno wilde even naar Hard Rock Cafe voor een shirt. Daarna de prachtige fonteinenshow bij hetBellagio. En natuurlijk de M&M winkel, daar wilde Manon ook nog eveninslaan. Verder hetnieuwe hotel bekeken, Aria en Vdara. Dit werd 3 jaar geleden gebouwd, nu zien we het resultaat. Van buiten erg strak, maar van binnen wel erg mooi, heel modern. Via NewYork weerterug naar MGM,Walter kreeg weerblaren en Anoukliep niet makkelijk meermet haar hoge hakken. Gelukkig hebben we morgen nog een dag.

We hebben vandaag 10 kilometer gereden en we overnachten in het MGM Signature in Las Vegas.

Dag 23 Zion National Park - Las Vegas

Allereerst, MAMA VAN HARTE GEFELICITEERD !!!!!! Je mag vandaag 70 kaarsjes uitblazen.

Wij hadden weer niet zo'n goede nacht achter de rug, erg warm, onweer en flinke regenbuien terwijl de was en stoelen nog buiten stonden. Dus midden in de nacht uit bed om alles naar binnen te halen. Vandaar dat we het vanmorgen rustig aan deden, pas tegen 9 uur waren we uit bed. Na ontbeten en opgeruimd te hebben, gingen we weer op pad, richting Las Vegas.

De reis zelf was saai vandaag, veel woestijnlandschap, kale vlaktes, geen runderen of paarden, weinig stadjes. Ook reden we nog een stukje door Arizona voordat we Nevada binnenreden, dus dat maakt 8 staten in 3.5 weken. In Nevada is het een uur vroeger, dus we hadden ruim de tijd vandaag.

Omdat er onderweg niet veel te zien was, wilde ik graag langs Valley of Fire State Park rijden, een klein park vlak voor Las Vegas. Nadat we de afslag van de snelweg genomen hadden, reden we 30 kilometer in 'the middle of nowhere', ik wist niet waar we uit zouden komen. Het was 1 lange weg door droge vlaktes, zonder ook maar iets te zien. Gelukkig kwamen we 3x een auto tegen, zodat we ons niet helemaal verlaten voelden.

Entoen opeens waren er weer die prachtige rode rotsen in een verder kaal landschap. Als je die dieprode kleur ziet, begrijp je waarom ze het de Valley of Fire noemen. De rotsen hadden erg mooie vormen, met een beetje fantasie zag je er van alles in. Er was ook weer een interessant visitor center, deze keer met een film over ratelslangen en gilamonsters, deze hadden we eigenlijk gisteren moeten zien. Jammer was wel, dat dit park niet echt geschikt was voor onze camper, we konden eigenlijk alleen de hoofdweg rijden, de andere weggetjes waren of te smal of niet geasfalteerd. Maar goed, dat is een reden om nog eens terug te komen met een gewone auto. Wandelingen maken was ook niet echt een goed idee, het was hier bijna 40 graden. Toen we aan de oostkant het park uitreden, zagen we de bekendste rots van dit park, elephant rock, daar zijn we wel even naartoe gelopen. Je ziet daar echt een olifant in, erg mooi om te zien.

Daarna zijn we via Lake Mead National Park verder gereden naar Las Vegas. We hebben Lake Mead verder niet bezocht, evenmin als de Hoover dam, en dan is dit niet echt een mooi park. Opnieuw heel veel woestijnlandschap, met af en toe een palmboom. Wel op een gegeven moment mooi gekleurde rotsen, ze leken wel gekleurd met stoepkrijt. Voor de rest zijn we er snel doorheen gereden.

En toen kwamen we weer in Las Vegas aan, city of sins. Morgenochtend moeten we de camper inleveren, dus staan we nu 1 nachtje bij Sam's Town RV Park. We kwamen daar rond 3 uur aan, Het is hier erg warm, dus de airco maakt overuren. Eerst maar eens mijn favoriete vakantiewerkje, inpakken en de camper opruimen. Nu is dat laatste niet heel erg nodig, wel de keuken en vegen, maar dat kan morgen nog wel. Inpakken is een zweterige bedoening als het zo warm is, dus op een gegeven moment had ik het wel gehad. Toen zijn we maar naar de Strip gegaan met de gratis shuttle-bus. Een feest van herkenning, vooral voor de kinderen. De fonteinen van Bellagio hebben we alweer gezien, ditmaal met de muziek van Titanic.

Daarna lekker gaan eten bij Outback Steakhouse, net als 3 jaar terug. Ook deze keer was het weer erg lekker. Daarna nog een hele tijd rondgelopen bij het Venetian, voor mij nog steeds het mooiste hotel van binnen. Veel winkels gekeken, al liggen de prijzen hier ver boven mijn budget. Schoenen van Jimmy Choo en Loubouton, dan weet je het wel. Maar leuk om te zien. Rond 11 uur waren we wel helemaal op, ik loop liever 4 uur over smalle paadjes met rotsblokken in een nationaal park, dan een uur over de Strip slenteren met duizenden mensen rondom je heen. Ook de warmte buiten is dan niet echt prettig, terwijl binnen overal de airco voluit staat.

Maar goed, morgen lekker de luxe van een hotel aan de Strip, ook wel weer genieten. Voor de foto's moeten jullie nog een dagje wachten, Walter ligt al naast me te snurken en ik weet nog steeds niet hoe dat moet. Interessert me ook eigenlijk niet zo erg, laat mij maar lekker de verhalen schrijven.

Pap en mam, we wensen jullie een hele fijne vakantie toe. Geniet ervan, jullie hebben het verdiend.

We hebben vandaag ongeveer 350 kilometer gereden en we overnachten bij Sam's Town RV Park in Las Vegas.

Dag 22 Zion NP

We hadden door de hitte niet zo heel goed geslapen, helaas. Manon was al om half 7 wakker, ze ging maar buiten op haar nintendo spelen. Ik heb het rustig aan gedaan, pas rond half 9 ben ik opgestaan. Op dat moment was het nog behoorlijk bewolkt, en ook wat benauwd. Na buiten ontbeten te hebben, maakten we ons klaar om te gaan wandelen.

Eerst naar de visitor center om de shuttlebus te nemen. In Zion NP mogen geen auto's komen, alles gaat per gratis shuttlebus. Dat is een fantastisch systeem, in de zomer rijden deze bussen continue, dus je wacht nooit langer dan 10 minuten. We wilden de lower, middle en upper Emerald Pool trail gaan lopen, een wandeling langs 3 watervallen. Toen we aankwamen bij Zion lodge, zagen we dat we niet via de Lower Emerald Pool verder konden lopen, het pad werd vernieuwd. Dus hebben we eerst de korte wandeling gemaakt naar de Lower, dit was een simpele wandeling van 1.5 kilometer over geasfalteerd pad.

Daarna even koffie gedronken bij de Zion Lodge en toen met de bus verder naar de stop bij Grotto. Tenminste, dat was de bedoeling. Eigenlijk wilde ik gaan lopen, het was tenslotte nog geen kilometer naar de volgende trail. Maar Walter wilde graag met de bus, we moesten de trails toch al 2 keer lopen nu we geen loop konden doen. Probleem, hij laat ons in de verkeerde bus stappen, dus weer het park uit. We zijn toen maar gestopt bij het Zion museum, waar we een mooie film over het park hebben gezien. En daarna met de goede bus naar Grotto.

Hier konden we via de Kayenta trail naar de middle en upper Emerald pool gaan. Dit was wel een heel mooie wandeling, langs de bergrug klommen we langzaam omhoog. Dit was ook een veel leukere wandeling dan naar de Lower, over smallere paadjes en meer klimmen. En dan opeens kom je uit bij een kleine pool met waterval, erg mooi. Op deze plekken groeit er ook van alles, het is er prachtig groen. Daarna door klimmen naar de Upper.

Hoewel zwaar, was dit een prachtige tocht. Niet over een pad, maar klimmen over rotsen en langs diepe afgronden. Wel in de felle zon, iedereen liep te hijgen. Gelukkig zei iemand tegen ons dat het nog 5 minuten was voordat we er waren en dat het de moeite waard was. Nou, dat was ook zo, het leek wel een kleine oase. Heerlijk beschut, in de schaduw en zalig koel. Dat was maar goed ook, we waren allemaal drijfnat van het zweet. Je mocht niet in de poelen zwemmen, hun mooie groene kleur krijgen ze door algen, dit vernietig je als je in het water gaat. Maar we hebben er wel even lekker gezeten, al het moois tot ons laten doordringen.

Enig nadeel, er waren ontzettend veel Nederlanders, ik heb in al die weken hier nog niet zoveel Nederlanders gezien. Een ander iemand zie ook dat er hier meer waren dat rond het Gardameer, nou, dat wil toch wel wat zeggen. Aan de andere kant is het ook wel leuk om reiservaringen uit te wisselen en tips te geven aan anderen.

Toen we terug naar beneden liepen, zagen we de groep Nederlanders vlak voor de Middle Emerald Pool stilstaan, samen met nog veel meer mensen. Dit betekent vaak wild. En wat voor wild deze keer, een ratelslang!

Nou ben ik niet zo van de slangen, dus bleef ik wat op afstand. Volgens de anderen was het een kleintje, maar ik vond hem al groot genoeg. Anouk en Menno kwamen ook kijken, Manon niet, die houdt niet van slangen. We hebben hem wel op foto film, voordat hij weggleed in de struiken. We hebben niet het geratel gehoord, hij was denk ik banger van ons dan wij van hem. Volgens mij was hij blij dat hij weg kon.

Hierna zijn we zonder problemen verder naar beneden gelopen. Rond half 4 waren we weer bij de camper, waar we nog snel een broodje hotdog gegeten hebben, we hadden tenslotte nog niet geluncht. Daarna gingen de kinderen zwemmen, het was in de loop van de ochtend prachtig weer geworden, volop zon en rond de 38 graden. We waren dus wel toe aan wat verkoeling. Gisteren hadden we grote zwembanden gekocht om met de stroming mee te dobberen, dat was een groot succes. Daar hebben ze zich een paar uur mee vermaakt. Zelfs Walter, klein kind als hij is, had hiermee de grootste lol.

Rond 6 uur allemaal douchen en daarna naar Springdale, het plaatsje naast het nationale park. We wilden gaan eten bij Spotted Dog, hier hadden we 3 jaar geleden ook gegeten. En hoe toevallig, we hadden zelfs hetzelfde tafeltje, alleen de kaart en de ober waren anders. Wel weer erg lekker gegeten met een goede fles Italiaanse wijn, vino nobile di Montepulciano. Er zaten deze keer wel veel Nederlanders te eten, dus we moesten wel oppassen met wat we zeiden. Na het eten moesten we lopend terug naar het park, er reden geen bussen meer. Gelukkig was het maar een kwartiertje lopen, wel in het donker, je hebt hier nergens lantaarnpalen.

Nu ligt iedereen al in bed en zit ik nog mijn verslagje te schrijven. Morgen hebben we weer internet, dus dan kan ik alle verhalen weer plaatsen. Dat is dan ook gelijk de laatste dag en nacht in de camper, we rijden morgen naar Las Vegas. Ik vind het deze keer erg snel gaan, 4 weken vakantie zijn zo voorbij. Wel weten we zeker dat we weer terug gaan, het bevalt ons hier zo ontzettend goed. Dit land is zo mooi wat natuur betreft. Ik weet natuurlijk niet of de kinderen dan nog steeds meegaan, zelf denken ze van wel. Ik kom in ieder geval terug, er is nog zoveel dat ik wil zien.

We hebben vandaag niet met de camper gereden en overnachten nogmaals bij Watchman Campground.

Dag 21 Torrey – Zion NP

We hebben vanmorgen een uitgeslapen, pas rond half 9 stonden we op. Dit terwijl we toch lange reisdag voor de boeg hadden. Eerst nog maar even een eitje gebakken, we moeten nu langzaam alle eetwaren op gaan eten. Zaten we net buiten te ontbijten, begon het weer te regenen, dus snel naar binnen. Toch jammer dat het weer niet echt goed is deze Amerika-reis.

Daarna opruimen en afkoppelen en op pad. Ik wilde graag een scenic weg rijden langs Boulder en Escalante. Dit zou wel veel langer duren, maar ik had gelezen dat deze route erg mooi was. Nou, dit was niet overdreven. We hebben een groot deel van de dag door Dixie National Forest gereden, dit was een zeer afwisselend landschap. Het eerste gedeelte was rots en droge vlaktes, wel met geregeld loslopende zwarte runderen. Daarna kwamen we in een prachtig bosgebied met heel veel Aspen trees, bomen met witte stammen en mooi groene blaadjes. Regelmatig had je plekken om te stoppen en uit te kijken over het landschap. We bleven steeds stijgen, zodat we op een gegeven moment rond de 2950 meter zaten.

Toen we dachten dat we bovenop de berg zaten, bevonden we ons opeens op een bergkam. Prachtig, wij reden over een smalle weg en aan beide kanten liep het steil af naar beneden. De rotsen waren hier bijna wit om te zien, je kon kilometers ver kijken. Wat een schitterend stuk natuur. Dan ligt er in het midden van al dit natuurschoon opeens een klein plaatsje, Boulder genaamd. Van hieruit kun je de Burr trail oprijden die door Capitol Reef gaat. Omdat dit park zo langgerekt is, hebben we heel lang hierlangs naar het zuiden gereden.

Vlak voor Escalante vind je het Kiva Koffeehouse, hier had ik over gelezen op het forum. Je kan hier heerlijke koffie drinken met een prachtig uitzicht. Nou opnieuw was dit niet overdreven. Omdat het bijna lunchtijd was, hebben we hier ook maar wat gegeten. Walter en ik een cheese sandwich met pesto en kalkoen en de kinderen pancakes. Anouk kon dit niet op, zoveel was het. De andere 2 hadden er ook moeite mee. Omdat ze alleen koffie en sapjes hadden, had Menno een probleem. Sapjes zijn natuurlijk veel te gezond voor hem en koffie lust hij niet. Nou hadden we in Cody een frisdrank gezien die gedronken werd met slagroom, lijkt mij ontzettend vies. Dit drankje hadden ze wel, rootbeer genaamd. Het is geen bier, maar een soda met kauwgumsmaak, helaas kreeg hij het hier zonder slagroom. We hebben bij Kiva in ieder geval even lekker gezeten met inderdaad een schitterend uitzicht. Ze hebben ook 2 hotelkamers, voor 170 dollar per nacht. Lijkt me prachtig om daar de zon te zien ondergaan of opkomen. Wie weet, als de kinderen ooit niet meer meegaan ...

Daarna vervolgden we onze weg richting Bryce canyon. Je zag de bergen hier veranderen, veel meer rood en hoodoos en vreemd gevormde rotsen. Omdat we dit park de vorige reis al hebben bezocht, zouden we het nu overslaan. Even twijfelde ik nog om er toch even langs te gaan, maar gezien de tijd hebben we dit niet gedaan. Toen volgde voor ons een bekende weg, deze hadden we tenslotte 3 jaar geleden ook gereden. Allereerst door het prachtige Red Canyon, met zijn dieprode rotsen en groene beplanting, dit blijft zo mooi om te zien.

Langzaam kwam Zion steeds dichterbij. En ja hoor, daar zagen we Checkerboard Mesa al, die grote rots met het ruitpatroon erop. Snel de camper uit voor wat foto's, helaas was het weer begonnen te regenen. Even later viel het met bakken uit de hemel, niet echt leuk. Wel mooi om te zien hoe er meteen allerlei watervalletjes van de rotsen naar beneden lopen. Dit hele gebied bestaat uit rots, je ziet het water dus overal naar beneden komen. Gelukkig duurde de bui niet lang. Daarna wachten voor de tunnel, deze tunnel is niet hoog genoeg voor campers. Als je hier aankomt met een camper, moet je wachten tot het verkeer vanaf de andere kant wordt gestopt, hierna mag je voorzichtig in het midden van de tunnel, daar past de camper net doorheen, naar de andere kant rijden. Dit wisten we natuurlijk ook nog van de vorige keer.

Net aan de andere kant aangekomen, stond er opeens een groepje mensen met verrekijker. Langzaam rijden en kijken of we ook iets zagen. Ja hoor, een mannetje bighorn sheep lag bovenop een rots. Ondanks dat ik niet snel genoeg de nieuwe lens op het fototoestel kon zetten, heb ik toch mooie foto's kunnen nemen. Op een gegeven moment stond hij zelfs op, toen hadden we hem helemaal mooi in beeld, totdat Anouk opeens riep: 'Gatver, hij staat te poepen !' Nou maak ik zulke scherpe foto's dat zelfs dat prima in beeld is gekomen. Toch mooi om dit wild weer te zien, we hadden al wel een kudde vrouwtjes met jongen gezien in Rocky Mountains, maar nog geen mannetje met hoorns, en dat maakt het juist speciaal.

Daarna rustig doorgereden naar Watchman campground, binnen het nationale park. We hebben een mooi plekje aan de rivier, maar deze plek hadden we dan ook zelf uitgekozen bij de reservering. We hebben wel elektriciteit, maar geen water of afvoer. Wel is er een dumpplaats op de campground, dus daar kan Walter morgen even langsrijden. Het was erg warm maar wel flink bewolkt toen we aankwamen, dus zijn de kinderen nog even in de rivier gaan spartelen, dit kun je geen zwemmen noemen. Omdat het steeds harder begon te onweren, zijn ze het water weer uitgekomen. De buien zijn overgetrokken, we zitten nu nog lekker buiten. Helaas geen kampvuur wegens gevaar voor bosbranden, dat hebben we deze reis al vaker meegemaakt.

Walter en de kinderen zijn nog even naar de visitor center gelopen, navragen hoe het weer morgen zal zijn. Gelukkig wel zonniger en minder kans op onweer, ongeveer 20 procent. Omdat er nog voldoende water bij de watervallen is, gaan we hier waarschijnlijk naartoe morgen. Menno had wel gezien dat er vandaag niet door de Narrows gelopen mocht worden in verband met het slechte weer, dit vonden wij de vorige keer een van de mooiste wandelingen die we gedaan hadden. Maar met het gevaar van de natuur hier moet je niet spotten. Deze keer waren we toch niet van plan om de Narrows te lopen, dus voor ons is het niet erg.

Nu nog even ontspannen na een lange dag rijden. Morgen zien we wel wat we gaan doen, dit is ook afhankelijk van het weer en van waar we zin in hebben. De kinderen willen in ieder geval ook zwemmen in de rivier, ze hebben banden gekocht om zich mee te laten drijven in de stroming. We hebben hier geen internet, misschien morgen proberen bij de visitor center, anders pas in Las Vegas weer.

We hebben vandaag iets meer dan 300 kilometer gereden over binnendoor weggetjes en overnachten bij Watchman campground in Zion National Park.

Dag 20 Torrey - Capitol Reef NP

Torrey ligt vlak bij Capitol Reef, een national park bestaande uit woestijnlandschap en prachtige rode rotsen, waar de Fremont River doorheen stroomt. Het is een langgerekt park met weinig asfaltwegen. De meeste wegen zijn onverhard en dus niet te rijden met een camper. Vandaar dat we een jeep gehuurd hebben bij de campground.Deze jeep heeft 4 wheel-drive en high-clearance, zodat we overal kunnen rijden.

De bedoeling was omdeCathedral ValleyLoop te rijden, een tocht van ongeveer 120 kilometer door het noordelijk gedeelte van het park. Deze tocht staat bekend om zijn mooie uitzichten en grote monolieten. Toen we gingen navragen bij de Visitor center of er problemen waren bij de route, bleek helaas dat we niet de hele route konden rijden. Sommige plekken waren de afgelopen dagen te nat en te modderig om te rijden, dus moesten we onze route enigszins aanpassen. Voordat we met de Cathedral Valley Loop begonnen, zijn we eerst even gestopt bij oude petroglyfen te zien zien, tekeningen van 1000 jaar geleden van indianen.

Daarna reden we via Caineville Badlands naar de Temple of the Sun en de Temple of the Moon. Alles gaat over onverharde wegen, dus we werden af en toe flink door elkaar geschud. De uitzichten waren erg mooi, de rotsen hebben hier allerlei kleuren, van rood naar paars naar wit. Het is een heel eenzaam gebied, we kwamen pas na 1.5 uur de eerste mensen tegen die dezelfde route reden als wij. Dat maakt het wel extra speciaal, je weet dat als er iets gebeurd, er niemand in de buurt is om je te helpen. We hadden dan ook voldoende eten en drinken bij ons, onderweg kan je nergens iets krijgen. Ook heb je geen bereik voor je mobiele telefoon, dus je bent op jezelf aangewezen.

De Temple of the Sun en de Temple of de Moon zijn 2 enorm grote monolieten, ongeveer 120 meter hoog. Je ziet ze al van verre staan. Er staan ook wat kleinere monolieten rondom, dit zijn de Temple of the Stars. Hier vlakbij ligt de Glass Mountain, een kleine berg die wel uit glaskristallen lijkt te bestaan. Een heel apart gezicht, vooral door de mooie schittering als de zon erop schijnt. Hij bestaat uit 'selenic crystals', een soort kristallen van gips.

Door de ranger bij het visitor center werd ons afgeraden om van hieruit verder naar het noordwesten te rijden, de weg was hier bijna zeker niet begaanbaar. Dus zijn we via dezelfde weg teruggereden en zijn we bij de Harnett Road opnieuw het gebied van Cathedral Valley binnengereden.

Hiervoor moest je een stukje door de Fremont River rijden, de high clearance kwam nu goed van pas. We hebben hier aan de rivier ook even gestopt om wat te eten, we hadden tenslotte brood bij ons. Geen hotdogs, dat is het nadeel van jeep ten opzichte van een camper. Daarna weer verder op pad dit mooie gebied in. We wisten niet hoever we zouden kunnen rijden, volgens de ranger was het de afgelopen dagen niet toegankelijk door te gladde modder. We zouden wel zien, we zouden doorrijden tot we niet meer konden. Uiterlijk om 3 uur wilden we terugkeren, het was 1 uur toen we dit gedeelte binnenreden.

De weg loopteerst door de North Blue Flats, een vlak en weids gebied met weinig begroeiing.Op een gegeven momentpasseerden weeen volledig verroeste truck, die tientallen jaren geleden langs de kant van de weg is achtergelaten. Er stond hier ook een watertank, zodat je hier wel begroeiing vond, evenals heel veel poep van paarden en herten.

Hierna bereikten we het mooie landschap van de lage, ronde Bentonite Hills. Deze heuvels bestaan uit klei, en die klei is gevormd uit vulkanisch as. De glooiende heuvels zijn vooral rood en grijs van kleur, maar we zagen ook allerlei andere kleuren, zoals blauw en paars. The Bentonite Hills worden ook wel The Rainbow Hills genoemd. Erg mooi om te zien, alleen komt dit vaak op foto's niet zo goed over. In de verte zagen we de Thousand Lake mountains liggen, hier is onze campground dus naar genoemd.

Daarna sloegen we linksaf naar de Lower South Desert Overlook. Na ongeveer 3 kilometer is er een kleine parkeerplaats. Vanaf hier loop je ongeveer 500 meter langs een onduidelijk paadje en dan sta je aan de rand van een afgrond. Het uitzicht dat je vanaf hier hebt is niet te beschrijven zo mooi. Je kijkt uit over een diep dal met allerlei rotsformaties, prachtig. We hebben hier dan ook uitgebreid staan filmen en fotograferen.

Maar toen twijfelden wat we zouden gaan doen, nog verder rijden naarhet noorden of terugkeren. Het was bijna half 3 en tot de Cathedral Overlook zou het nog zeker een uurrijden zijn, dus ook een uur extra om terug te komen. In de verte hingen ergdonkere regen- en onweersbuien, dat is nooit prettig in zo'n afgelegen gebied. Vooral niet omdat de wegen de afgelopen dagen niet berijdbaar waren door regenval. Dus besloten we om terug te gaan. Onderweg hebben we nog enkele keren gestopt om foto's te maken, het was er zo ontzettend mooi.

Op de terugweg naar het visitor center zag Walter wat mensen lopen, dit bleek het begin van een trail naar de Hickman Bridge te zijn. De trail was 1 mijl lang, via dezelfde weg zou je terug lopen. Dat leek ons wel wat, we hebben deze vakantie nog niet zo heel veel gelopen en dit zou in het totaal maar 3 kilometer zijn. Dus wat water in de rugzak en op pad. Nou, dat hebben we geweten. 1.5 Kilometer is niet ver, maar het is een ander verhaal als dat alleen maar bergopwaarts is, bij een temperatuur van boven de 30 graden in de felle zon en op ruim 2500 meter hoogte. Ik vond het echt afzien, ook de meiden vonden het niet echt leuk meer. De Hickman bridge zelf was wel mooi, het is een natuurlijk brug van rots van 40 meter breed en 40 meter hoog. Toen kwam het ergste, 1.5 kilometer dalen over rotsen, trappetjes en smalle paadjes, je wilt niet weten hoe mijn knieën aanvoelden toen ik beneden kwam. Ze doen nu nog pijn. Gelukkig hebben we morgen een lange rijdag, dan kan ik ze laten rusten.

Toen we terugreden naar de campground, zette de regen echt door met flinke lichtflitsen en donder. Dus helaas kon er niet meer gezwommen worden. Na het eten was het wel droog, tijd voor een kampvuur en marschmallows. Mede dankzij een behulpzame buurman hadden de kinderen het vuur snel aan. De mensen zijn hier wel heel aardig, ze zitten hier ook buiten, op de andere campgrounds zaten de meeste mensen steeds binnen. Nu ligt iedereen al in bed en zit ik nog mijn verhaaltje te schrijven. Walter mag er nog even de foto's bijzetten en dan sluiten we het weer af voor vandaag.

Guido en Denise, hoorde van mama het vervelende nieuws. We willen jullie even laten weten dat we erg met jullie meeleven. We willen jullie heel veel sterkte toewensen de komende week. We denken aan jullie.

We overnachten nogmaals bij Thousand Lakes RV Park.

Dag 19 Salt Lake City - Torrey

Ik heb vandaag niet veel te schrijven, we hebben vooral veel snelweg gezien. Nu is dit niet mijn favoriete plek met de camper, aan alle kanten schieten auto's je voorbij. Gigantisch grote vrachtwagens halen je in. Als de weg dan weer steigt, zakken ze even terug en daarna scheuren ze je weer voorbij. Vrachtwagens mogen hier net zo hard als auto's, ze hebben dan ook veel zwaardere motoren dan de vrachtwagens die wij kennen. Ook hun lading is vaak 2x zo lang als in Nederland. Na 3 uur gingen we eindelijk van de snelweg af, gelukkig.

De omgeving hier is anders dan we tot nu toe gezien hebben. De leuke houten huizen met veranda's hebben plaats gemaakt voor stenen huizen, nog wel steeds vrijstaand. Het is wel erg rommelig overal, tuinen liggen vol met afval, oude auto's en troep. Het is niet meer het Wilde Westen van Wyoming, met z'n leuke cowboystadjes. Natuurlijk was dat volgens mij ook wel toeristisch, maar het had toch wel wat.

Rond 13 uur zijn we gestopt in Salinas, een plaatsje van niets. Maar ze hadden wel Famous Mom's cafè, met homemade meals. Omdat we toch iets wilden eten, zijn we daar maar naar binnen gegaan. Tot onze verbazing zat de zaak helemaal vol. Net als in de film Grease, oudere serveersters in groen/roze jurkjes, plastic banken en refill voor koffie. Het zaakje was echt beroemd, overal hingen krantenartikelen, ze hebben zelfs in de National Geografic gestaan in 1996. Het eten was ook lekker, ze hadden allerlei sandwiches en Menno had fish en chips. Daarna nog even naar de plaatselijke supermarkt en weer op pad.

Rond 3 uur waren we op de campground, gelukkig wel met zwembadje. De kinderen gingen direct het water in, Walter en ik zaten lekker buiten in de zon. De camping is klein, maar netjes. Ik heb ook nog maar even een was gedaan, daar was nu tijd voor. Helaas ging het vanavond weer even flink regenen, dus binnen gegeten. De buien zijn hier kort, maar heftig. Het weer is deze reis dan ook minder dan de vorige keer in Amerika. De rest van de familie vind dat niet zo heel erg, de tv in de camper werkt hier gewoon, dus konden ze naar Wiped-out kijken, humor.

We hebben vandaag 283 kilometer gereden en overnachten bij Thousand Lakes RV Park in Torrey. (Vraag me niet hoe ze aan de naam komen, er is hier geen meer te bekennen, alleen rode rotsen.)

Dag 18 Salt Lake City

Na een slechte nacht, hebben we het vanmorgen rustig aan gedaan. Ik had weinig geslapen, ieder uur (lijkt het wel) komt er hier een trein voorbij. Nu hebben ze hier geen slagbomen, maar toeteren de treinen bij iedere overgang die ze tegen komen, En niet 1x, maar de hele tijd. Je begrijpt dat je dan niet rustig slaapt. Ook was het erg warm vannacht, dat bevordert de nachtrust ook niet echt. Eigenlijk was ik blij dat het ochtend was, dan konden we eruit. Gelukkig heb ik tot nu toe nog geen treinen gehoord, dus misschien hebben we vannacht geluk.

Maar goed, vandaag hebben we uitgetrokken om de stad Salt Lake City te bezoeken. SLC is de hoofdstad van de Mormonen, heel Temple Square is aan hen gewijd. Vanaf de campground rijdt er een gratis shuttle-busje naar Temple Square, op voorwaarde dat je je minimaal 15 minuten door een gids laat rondleiden. Nu vonden we dat geen probleem, Walter was allang blij dat hij de camper een dag kon laten staan. Samen met een Deens gezin werden we bij de campground opgehaald. De chauffeurs zijn ook mormonen, onderweg vertelde hij wat we allemaal tegenkwamen.

Alle gidsen op Temple Square zijn meisjes van in de 20, ze leiden je altijd met zijn 2'en rond. Het is geen vaste rondleiding, je bepaalt zelf hoe lang en wat je wilt zien. De tempel zelf mochten we niet bezichtigen, alleen trouwe leden van het geloof mogen daar naar binnen. Onze gidsen mochten er ook pas sinds een jaar in. Wel staat er een maquette in de visitor center, zodat je wel kan zien hoe het er van binnen uitziet. Ook is er een virtuele rondleiding in de tempel. Samen met de beide gidsen hebben we allereerst het tabernacle bezocht, Dit staat bekend om zijn goede akoestiek, hier gaven de dames ook een demonstratie van, indrukwekkend. Vroeger werden hier de diensten gehouden, nu is het te klein geworden. Er is hier een gigantisch groot orgel met meer dan 11.000 pijpen. Je kan hier repetities en optredens bijwonen van het koor, dat moet wel indrukwekkend zijn. Daarna naar Assembly Hall, hier worden nu de diensten gehouden. Ook kregen we een rondleiding door beide visitor centers, het ziet er allemaal goed georganiseerd uit. De gebouwen zijn natuurlijk ook niet zo oud, het mormoonse geloof is begonnen in 1820, de bouw van de tempel in 1850 en voltooid in 1893. Dus niet te vergelijken met sommige kerken bij ons.

Hoewel ik natuurlijk geen aanhanger ben van het mormoonse geloof, vond ik het toch wel mooi om te zien hoe diep deze meisjes geloofden. Ze vertelden er ook op een sympathieke manier over, niet opdringerig. Ze vroegen aan Anouk bijvoorbeeld ook over de schoolopleidingen in Nederland, hoe anders dat was dan in Amerika. Ook heeft Anouk met 1 van hen leuk gepraat over de Pabo en het feit dat ze lerares wil worden. Op een gegeven moment hebben we de gidsen bedankt en zijn alleen verder gegaan. Dit was gelukkig ook gewoon mogelijk.

We wilden ook graag het Conference Center zien, dit is een ontzettend groot gebouw met een tuin op het dak. Ook hier kregen we weer een gids toegewezen die met ons meeliep, dit keer een jonge knul die het minder leuk deed, maar vooruit. Allereerst liet hij ons de grote zaal zien, hier passen meer dan 21.000 mensen in. Hier worden 2x per jaar diensten gehouden, die ook uitgezonden worden op tv. Indrukwekkend groot. Verder was er veel kunst te zien ,religieuze schilderijen van verhalen uit de bijbel en uit het boek van Mormoon. De tuinen symboliseerde Utah, alle planten die oorspronkelijk in Utah voorkomen, zie je hier.

Hierna vond onze godsdienstige familie het wel weer genoeg, geshopt moest er worden !!! Nu ligt het winkelcentrum direct naast Temple Square, dus even de straat oversteken en we waren er. Manon en Anouk waren gelijk bij de eerste winkel al geslaagd, leuke shirts en korte broeken. Ook wilden we wat gaan eten, dus Walter op zoek naar de foodcourt. Nou, dan weert je niet wat je ziet. We kwamen daar een megahal binnen met een grote speelplaats voor de kinderen en overal tafels en stoelen. En langs de kanten had je keus uit Italiaans, Chinees, Mexicaans, Mc Donalds, Subway, noem maar op. Alles fastfood. Menno en Walter gingen voor een pizzapunt, de meiden en ik een lekker broodje van Subway.

Daarna nog een uur of wat winkels kijken en af en toe wat kopen en toen nog maar lekker wat gedronken op een terras. Het winkelcentrum was half overdekt en schitterend aangelegd. Overal fonteinen, stroompjes water met vissen en beplanting, het zag er erg mooi uit. De mensen zijn hier ook veel beter gekleed dan dat wij de afgelopen weken gezien hebben, dus we hadden heel wat te zien.

Rond 4 uur weer met de shuttle-bus terug naar de campground, natuurlijk ook gratis, zonder verplichting. Walter en de kinderen gingen nog even naar het zwembad, even afkoelen. Het is hier behoorlijk warm, ook al was het einde van de middag iets meer bewolkt. Nu ziet het er weer goed uit, de lucht is weer blauw. We zitten nog lekker buiten, wat te lezen en te puzzelen.

Ik vind het heel vervelend voor jullie allemaal om te lezen dat het weer in Nederland zo slecht is. Ik hoop dat het snel beter wordt, vooral als jullie volgende week vakantie hebben Anja en Andre. Ook voor de rest die in Nederland blijven, hoop ik dat het eindelijk eens beter wordt.

Pap, fijn dat je nieuwe auto zo goed bevalt. Hopelijk kan mama nu makkelijker instappen en ben je van dat gekreun en gesteun af. We kijken weer uit naar berichten uit Nederland. Ik weet nog niet of we morgen internet hebben, maar ik doe mijn best om zo snel mogelijk weer iets te laten weten.

We hebben vandaag niet gereden en overnachten nogmaals bij de Salt Lake City KOA.